12 spotkanie - wykład 5

Wykład 5

Wykład (pdf) Wykład (mp3)

Alfabet grecki

Α α – alfa [a]
Β β – wita [w]
Γ γ – ghamma [gh]
Δ δ – dhelta [dh]
Ε ε – epsilon [e]
Ζ ζ – zita [z]
Η η – ita [i]
θ ϴ – thita [th]
Ι ι – iota [i]
Κ κ – kapa [k]
Λ λ – lamdha [l]
Μ μ – mi [m]
Ν ν – ni [n]
Ξ ξ – ksi [x]
Ο ο – omikron [o]
Π π – pi [p]
Ρ ρ – ro [r]
Σ σ – sighma [s]
Τ τ – taf [t]
Υ υ – ipsilon [i]
Φ ϕ – fi [f]
Χ χ – chi [h]
Ψ ψ – psi [ps]
Ω ω – omegha [o]

Wymowa
W języku greckim istnieją głoski, które nie mają odpowiednika w języku polskim. Dlatego też określa się je za pomocą dwóch dźwięków.
Γ γ – ghamma - wymawia się jak [gh], a przed [e] i [i] wymawia się jak [j].
Δ δ – dhelta - wymawia się jak [dh].
θ ϴ – thita - wymawia się jak [th].

Wymowa dyftongów
ξι, οι, υι - wymawia się jak [i]
αι - wymawia się jak [e]
μπ - wymawia się jak 
μμ - wymawia się jak [m]
υτ - wymawia się jak [d]
υυ - wymawia się jak [n]

W języku greckim akcent pada na ostatnią, przedostatnią lub [b]trzecią sylabę od końca. Zaczynające się od samogłoski lub dyftongu słowa greckie otrzymują przy tej samogłosce lub dyftongu znak diakrytyczny na oznaczenie przydechu. W dyftongach znak przydechu stawia się przy drugiej samogłosce z dyftongu. Wymawia się go jak polskie [h].